5. ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ.

-Ξερεις, σε ονειρεύτηκα.
-….
-Αλήθεια, χτες το βράδυ. Δεν ήξερα ότι ονειρεύομαι. Ήτανε τόσο ζωντανό το Όνειρο…
Μιλήσαμε. Δεν θυμάμαι τι είπαμε, θυμάμαι όμως την αίσθηση. Ήμουν, θυμάμαι, σχεδόν ευτυχισμένος. Χαμογελούσες και τα μάτια σου έλαμπαν. Είχα την αίσθηση ότι κολυμπούσα μέσα σε κάτι σχεδόν στερεό. Δεν είχε άλλους το Όνειρο μου, μόνο εμάς τους δυο. Αλήθεια, έχεις δει ποτέ Όνειρο που να μην ξεχωρίζει απ’την αλήθεια;
-….
-Ε λοιπόν, έτσι ήταν αυτό το Όνειρο. Σαν να ήμουν ξύπνιος και τώρα να κοιμήθηκα.
Άραγε, πως ξεχωρίζει το Όνειρο απ’ το ξύπνημα; Το έχεις σκεφτεί ποτέ; Σίγουρα το έχεις σκεφτεί -πολλές φορές. Ξέρεις, πολλά δεν κάναμε μαζί. Και όμως, καμία φορά έχω την αίσθηση ότι κάναμε τα πάντα. Απ’την άλλη, ο άνθρωπος είναι άπληστο ζώο. [Θα ήθελα όμως να δούμε μαζί την Πανσέληνο]. Θα μπορούσαμε -για παράδειγμα να χορέψουμε σε φωταγωγημένες αίθουσες χορού, κάτω από κρυστάλλινους πολυέλαιους. Θα μπορούσαμε να κολυμπήσουμε στο φεγγαρόφωτο. Να φτιάξουμε καινούριους κόσμους. Γαλάζιους μιναρέδες απ’ τον καπνό του τσιγάρου μας –αν βέβαια καπνίζαμε την μέρα. [Θα σου άναβα το θερμοσίφωνο, όταν γυρνούσες]. Θα κάναμε βαρκάδα σε ποταμούς ζεστού κρασιού. Μεγάλες τολμηρές ανακαλύψεις. Ίσως πηγαίναμε μαζί στην Βουδαπέστη –η ακόμα ανατολικότερα, να συναντήσουμε τον Τσάρο. Σε παραλίες με γαλάζιο, δροσερό νερό. [Αρκεί μόνο να μην ξυπνάμε τους ανθρώπους]. Ναι, θα μπορούσαμε να κάνουμε καλή παρέα εμείς οι δυο. Τι λες;
-….