8. Η ΗΡΑ ΑΠ’ΤΟ ΣΤΑΡΙ ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ.

«Αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει,
πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο Άνθρωπος;».
Bernard Shaw.
*

Ο Πάτρικ πήρε το τρένο γιά την Λειψία. Πήγαινε να δει την μάνα του. Είχε γενηθεί στη Λειψία, αλλά οι γονείς του χωρίσανε και εκείνη δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Τον έδωσε γιά υιοθεσία, σε μιά άτεκνη οικογένεια, στο Πότσνταμ.Εκείνη ξαναπαντρεύτηκε.
Έκανε άλλη οικογένεια, στη Λειψία. Ο Πάτρικ μεγάλωσε και στα είκοσι τρία του –το 2000- γύρισε πίσω, γιά να γνωρίσει τη βιολογική του μητέρα. Τώρα, -μερικούς μήνες μετά- πήγαινε να την δει γιά δεύτερη φορά. Μπήκε στο μεγάλο δωμάτιο και κατευθύνθηκε στο κέντρο του. Όταν έφτασε μπροστά στο κάρινο φέρετρο, έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο. Ήταν περιποιημένη και γαλήνια, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Ο Πάτρικ, έκανε δυό βήματα πίσω και άρχισε να παρατηρεί τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Άνθρωποι άγνωστοι, συγγενείς και φίλοι της μητέρας του από μιά άλλη ζωή της, που εκείνος αγνοούσε –όπως και την ίδια. Μιά νέα γυναίκα τον πλησίασε.
-Γειά σου, του είπε, είμαι η Σούζαν, η κόρη της. Εσύ;
-Εγώ είμαι ο Πάτρικ, ο γιός της.
-Έχω ακούσει γιά σένα. Χαίρομαι που γνωριζόμαστε, έστω και κάτω απ’αυτές τις συνθήκες.
Κοιτάχτηκαν στα μάτια και αγκαλιάστηκαν.
-Καλώς όρισες αδερφέ.
-Καλώς σε βρήκα Σούζαν.

*

«Η Ιστορία θα είναι καλή μαζί μου, γιατί σκοπεύω να την γράψω».
Ουίνστον Τσώρτσιλ.

*

1871. Είναι δεκαοχτώ του Μάρτη και στο Δημαρχείο του Παρισιού ανεμίζει η κόκκινη σημαία της Κομμούνας. Η Παρισινή Κομμούνα, υπήρξε η πρώτη κυβέρνηση της Εργατικής Τάξης. Ξεκίνησε από την αντίδραση των οπλισμένων πολιτών –κυρίως από την περιοχή της Μονμάρτης- στην απόφαση της κυβέρνησης των Βερσαλιών να υπογράψει ταπεινωτική –γιά τον Γαλλικό λαό- ανακωχή με την Πρωσία. (ΓαλλοΠρωσικός πόλεμος, 1870-1871). Στο διάστημα των 72 ημερών που κράτησε, η Κομμούνα κατάργησε τον τακτικό στρατό και τον αντικατέστησε με την Εθνοφρουρά –τον ένοπλο λαό (διάταγμα της 29ης Μαρτίου). Καθόρισε το ανώτατο όριο αποδοχών των δημοσίων υπαλήλων ίσο με τον μισθό του ειδικευμένου εργάτη (διάταγμα της 1ης Απριλίου), χώρισε την εκκλησία απ’το κράτος (διάταγμα της 2ης Απριλίου) και κατάργησε την αστυνομία, αντικαθιστώντας την με εφεδρικά τάγματα της Εθνοφρουράς. (Σ.τ.Σ, του ένοπλου λαού - γιά να μην ξεχνιόμαστε). Η Κομμούνα, ήταν ταυτόχρονα νομοθετικό και εκτελεστικό όργανο που πήρε μία σειρά μέτρων γιά την βελτίωση της ποιότητας ζωής των λαϊκών στρωμάτων όπως: κατάργηση των χρεών απ’τα ενοίκια, δωρεάν επιστροφή των αντικειμένων -αξίας μέχρι είκοσι φράγκα- που είχαν μπει ενέχυρο στους δικαιούχους και ρύθμιση της αποπληρωμής των εμπορικών συναλαγματικών (με δόσεις, γιά τρία χρόνια). Απόφάσισε την καταβολή της πολεμικής αποζημίωσης -προς την Γερμανία- από τους υπαίτιους του πολέμου, τους πρώην βουλευτές, γερουσιαστές και υπουργούς της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Όπως –βέβαια- ήταν φυσικό, τα στρατεύματα των Βερσαλιών -σε συνεργασία με τον Πρωσικό στρατό Κατοχής- μετά από αιματηρές μάχες (εξαιρετικά σκληρή ήταν η μάχη στο νεκροταφείο Περ Λασέζ), απεκατάστησαν την «έννομον τάξιν» στο Παρίσι και σε ολόκληρη την Γαλλία. Η ήττα της Κομμούνας συνοδεύτηκε από ένα λουτρό αίματος, από ένα όργιο δημοσίων εκτελέσεων –που έφτασε τους 70.000 νεκρούς και 30.000 πολιτικούς πρόσφυγες.

Δεν σας θυμίζει τίποτα, ε; Πάμε πάλι.

1937. Στην επαρχία Βισκάϊα, στην χώρα των Βάσκων, γερμανικά Στούκας βομβαρδίζουν γιά ώρες την μικρή πόλη Γκουέρνικα –αρχαίο κέντρο πολιτισμού των Βάσκων, με πληθυσμό όχι παραπάνω από πέντε χιλιάδες κατοίκους. Ο στρατός του φασίστα στρατηγού Φράνκο, με την βοήθεια της ναζιστικής γερμανικής λεγεώνας Κόνδωρ, ιταλικών μεραρχιών του Μουσολίνι -που είχαν πολεμήσει στην Αιθιοπία- και 11.000 ανδρών της γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, μάχεται -σε όλη την Ισπανία- ενάντια στην Διεθνή Ταξιαρχία, με στόχο την ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης Κυβέρνησης των Δημοκρατικών.
Η κωμόπολη ισοπεδώθηκε. Πολλοί λίγοι από τους –άμαχους- κατοίκους σώθηκαν.
Ο Φράνκο –βοηθούμενος από την υποκριτική ουδετερότητα των αγγλογαλλοσοβιετικών (συμφωνία «μη επέμβασης») - κέρδισε τον Εμφύλιο και εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, που τελείωσε με τον θάνατό του, τον Νοέμβρη του 1975.

Όχι; Ξανά.

1944. 18 Οκτώβρη, Αθήνα. Ο πρωθυπουργός, Γεώργιος – ο 1ος - Παπανδρέου, συνοδευόμενος από τον άγγλο στρατηγό Σκόμπυ, ανεβαίνει στην Ακρόπολη, γιά να υψώσει την Ελληνική σημαία. Έξι μέρες πριν, ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης υπέστειλε την σβάστικα από τον Ιερό Βράχο και η γερμανική Κατοχή έληξε. Στις 23 του μήνα, η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοινώνει την πρώτη σημαντική της απόφαση, που αφορά στον αφοπλισμό του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού -γνωστού ως ΕΛΑΣ. Στις 3 του Δεκέμβρη, η Ελληνική Αστυνομία –γνωστή ως ΕΛΑΣ- υπό την διεύθυνση του Άγγελου Έβερτ –του αστυνομικού διευθυντή των Γερμανών- αρχίζει να ρίχνει –από τα Προπύλαια των Παλαιών Ανακτόρων και του Πανεπιστημίου, καθώς και απ’το κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης (Β.Σοφίας και Πανεπιστημίου)- ενάντια στον Ελληνικό λαό, που έχει συγκετρωθεί σε ένα τεράστιο ειρηνικό συλαλητήριο στο Σύνταγμα. Τα Δεκεμβριανά. Οι 28 νεκροί διαδηλωτές, καθώς και τα γεγονότα που επακολουθούν, πυροδοτούν την έναρξη του Εμφυλίου, που θα τελειώσει το 1949, με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Στην μεριά των Κυβερνητικών θα πολεμήσουν: η Ταξιαρχία Ρίμινι, οι ανασυγκροτημένοι Ταγματασφαλίτες –ή Γερμανοτσολιάδες, ή Ράλληδες (από το όνομα του ιδρυτή τους Ιωάννη Ράλλη, δωσίλογου πρωθυπουργού των Γερμανών κατά τη διάρκεια της Κατοχής)- η Εθνοφυλακή (καμία σχέση με την άλλη, την γαλλική), οι Χίτες (τα μέλη της ναζιστικής Οργάνωσης Χ -ή «Κόμματος του Χιτών»- που είχε ιδρύσει ο Γεώργιος Γρίβας -γνωστός και ως «Διγενής») και –βέβαια- η μηχανοκίνητη αγγλική Ταξιαρχία. Στις 5 του μηνός, ο Τσώρτσιλ δίνει διαταγή στον Σκόμπυ να δράσει και εκείνος εισβάλει με τα τανκς του στο κέντρο της πόλης –στην οδό Πατησίων. Η Μάχη της Αθήνας αρχίζει.

Με «πιάνετε» τώρα; Α, και γιά να μην ξεχνιόμαστε:
«Τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούν την τελευταία εφεδρία του Ελληνικού Έθνους». Χρύσανθος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1940.

Πάμε τώρα πίσω, στην ιστορία μας.

*

1871. Λειψία. Γενιέται ο Καρλ Λίμπκνεχτ, ο συνιδρυτής –μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουρκ- της εφημερίδας «Κόκκινη Σημαία» (Rote Fahne). Την ίδια χρονιά «γενιέται» και ο νόμος του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα «περί αιμομιξίας», που ορίζει ως έγκλημα τις ερωτικές σχέσεις «με στενούς συγγενείς» και τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία χρόνια. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, ο Πάτρικ έχει ήδη εκτίσει ποινή φυλάκισης δύο χρόνων. Αυτός και η Σούζαν έχουν πιά τέσσερα παιδιά, όλα υγιέστατα
-σύμφωνα με τις ιατρικές εξετάσεις. Παρόλα αυτά, το 2004 ο Πάτρικ έκανε –οικειοθελώς- στείρωση –γιατί «ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια». Το Κράτος έχει θέσει υπό την κηδεμονία άλλων οικογενειών τα τρία μεγαλύτερα παιδιά τους και μόνο η μικρότερη κόρη τους –η Σοφία- μεγαλώνει με τους γονείς της.

*

«Η Ιστορία είναι εκείνη η εκδοχή των παρελθοντικών γεγονότων που οι άνθρωποι αποφάσισαν να συμφωνήσουν».
Βοναπάρτης.

*

Αυτά, και καλά κρασά.

*

[Ανεμομάζωμα είναι και σκορπίζεται]

*

[Και η Σούζαν με τον Πάτρικ περπατάν, πιασμένοι χέρι-χέρι γύρω απ’την λίμνη, εκεί, στο πάρκο της Λειψίας, μέχρι τα άστρα να σβύσουν το αιώνιο φως τους.] (Σ.τ.Σ).