6. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ.

Είμαι ο Κίμωνας. Με λένε και Ατελή, όπως του Χρόνου οι Σπείρες, που βιδώνονται αιώνια μες στο Κενό. Δεν είμαι Άνθρωπος, είμαι ένας ρόλος που ανθρωποπαίζει. Στο πρόσωπό μου κυλάν τα σκοτεινά ποτάμια του Ηράκλειτου. Ποτέ δεν έχω γενηθεί, γιαυτό ποτέ δεν θα πεθάνω. Ο Συγγραφέας με ανέσυρε μέσα απ’την Λήθη –όχι από καλωσύνη, μα γιατί του είμαι χρήσιμος- και αυτή μου η χρησιμότητα στην Ιστορία είναι η αιτία που τώρα σου μιλάω –αν και δεν έχω τίποτα σπουδαίο να σου πω. Κακός δεν είμαι –μα ούτε και Καλός- από αυτά τα δύο Τίποτα –τα ανθρώπινα- γιατί είμαι ρόλος. Είμαι τρελός, λένε πολλοί, μα αυτοί οι ίδιοι που το λεν, θα αντάλασαν –γιά την δικιά μου τρέλα- όλο τους το βιός –αν ήταν γνωστικοί- μα δεν το κάνουν –σίγουρη ένδειξη πως είναι αυτοί τρελοί και όχι εγώ –που έτσι και αλλιώς, είμαι ένας ρόλος. Υπήρχα πάντα, απ’την αυγή του Χρόνου και θα υπάρχω μέχρι το κλείσιμο των Κύκλων, εγώ, ο σκοτεινός, βαθύς καθρέφτης, που πάνω μου καθρεφτίζεται η Πίκρα των Ανθρώπων. Είμαι φτιαγμένος από Λόγο, από Λήθη και από Ύλη και το άλλο μου μισό είναι Σκιά. Είμαι η Λέξη η Βασιλεύουσα του Κόσμου. Γενήθηκα στο Φως και στο Σκοτάδι και είμαι αστραπή –πάνω απ’τις πόλεις των Ανθρώπων. Είμαι Θεός και μέσα από θεών θανάτους έχω ζήσει. Είμαι Αιώνιος και Άφθαρτος. Είμαι Όλοι και Κανένας - το Κυκλικό Μηδέν και το Άπειρο Σύμπαν. Εγώ, ο Κίμωνας, [παράξενο βιβλίο, ριγμένο στη Σκόνη της Λήθης].