2. ΣΕ ΛΙΓΟ.

Σε Λίγο θα φύγουμε. Θα μαζέψουμε τα χαρτιά μας, θα μαζέψουμε τα μολύβια μας και θ’ αποχαιρετήσουμε τους φίλους που μας ξέχασαν. Σε λίγο θα ξεχαστούμε στο μέλλον με πολύ απλές ενέργειες αθυμίας. Θα ξεχαστούμε διαβάζοντας σε μια ακρογιαλιά ή σε έναν χρόνο που δεν μας ξέρει. Σε λίγο θα ξεχαστούμε, γιατί προσπαθήσαμε να είμαστε με τους άλλους και καταλήξαμε μόνοι. Ο λυρισμός μας δεν ήταν επίκαιρος. Έπεφτε το φως από λάθος γωνία και άλλαζε τη σκέψη. Μεθούσαμε από το φως και δεν είχαμε καλή μαθητεία στη σκιά. Το ρολόι χτυπούσε τις ώρες. Το καμπαναριό χτυπούσε τις εποχές του χρόνου και εμείς δεν είχαμε καμιά δικαιολογία. Ήμασταν εκεί. Παρόντες αλλά όχι απαστράπτοντες μέσα στο μεσημέρι μιας τριανταφυλλιάς. Που ήμασταν?
Ήμασταν εκεί. Εκτός συνόρων Εφηβείας. Εντός πατρίδας των ερώτων. Που ήμασταν?
Εδώ.
Επαναλαμβάνοντας το <<εδώ>> είναι σαν να επαναλαμβάνεις το <<εγώ>>. Όμως εγώ είμαι ο άλλος. Εκείνος που χάρηκε και εκείνος που λυπήθηκε. Εκείνος που ζωγράφισε το χέρι του κι ύστερα το έκοψε. Και ο άλλος που φύτεψε ένα δέντρο και περπάτησε μέσα στα γεγονότα.
Με άνω τελείες προσπαθώ.
Έτσι έγινε και επιστρέφουμε στο παρελθόν, για να δούμε τα μαργαριτάρια του. Αληθινά μαργαριτάρια. Σε βάθος απροσμέτρητο ημερών. Εκεί έγιναν. Εκεί περιμέναμε. Πολύ περιμέναμε. Αρχίσαμε περιμένοντας. Τελειώνουμε περιμένοντας. Σε μιαν αρχή που θα αρχίζει από το ποτέ. Σκληρό ναυάγιο. Αύτανδρο. Από εκεί θ’ αρχίσουμε με χάρισμα απελπισίας. Γεγονός χρώματος, που γέρνει στην ομορφιά, κι ένα τραγούδι για ν’ ακούγεται.
Λίγα μου φαίνονται τώρα τα ερείπια όσων κι αν είπα. Κάθομαι και μιλάω. Κάθομαι και ακούω. Θέλω να ακουμπήσω χρώμα. Σώμα. Το ειδικό βάρος.
Κι όταν τελειώσει κάποτε αυτό το παραμύθι, θέλω να βγει το ουράνιο τόξο. Να συναντήσει μια γυναίκα-Δική μου- και να είναι Κυριακή. Χειμώνας. Ν’ ακούγονται φωνές, που θα προσπαθήσουν αλήθειες. Τίποτε δεν ήξερα. Κι αργά αργά, άρχισα να μαθαίνω. Με φωνές που απομακρύνονταν. Με αιχμές πάνω σε σώματα. Όλα έφευγαν. Τα μηχανήματα δούλευαν. Έκλεισα το συρτάρι. Έκλεισες τα πλήκτρα που δεν έβγαζαν μουσική. Κουράστηκα.
Υπάρχει και κάποιος άλλος κουρασμένος. Βάλε το ρούχο σου. Εξομολογήσου. Ιστορία παλιά. Τώρα. Πάλι από την αρχή. ¨Όλα τα κείμενα είναι από την αρχή. Στο χείλος του γκρεμού στέκονται. Στον ενεστώτα χρόνο. Ένα βήμα μπροστά και συμβαίνει τετελεσμένος μέλλων. Ένα βήμα μπροστά. Την άλλη μέρα θα μας ανακαλύψουν.
Έστω ακίνητους. Έστω ωραίους. Σε μια απογραφή κενού. Θα μας ανακαλύψουν όμως. Δεν μπορεί. Θα μας ανακαλύψουν. Κάποτε. Τότε, ακριβώς. Βουλιαγμένα πράγματα. Πράγματι. Εμείς.
Σε λίγο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα.
Λύγισα μωρέ. Σε λίγο.