9. ΟΙ ΕΦΗΒΟΙ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ.

Τώρα, που είμαστε βιολογικά ακμαίοι και συναισθηματικά γόνιμοι μα
υποψιασμένοι
τώρα λοιπόν ας ξαναγίνουμε οι έφηβοι που ήμασταν
κάτω
από τον έναστρο ουρανό και το πρώτο φεγγάρι μιας
άνοιξης
πανταχού παρούσας και φυλλοβόλας.

Τώρα λοιπόν, ας ανταλλάξουμε ξανά: μήλα κόκκινα δαγκωμένα με ετικέτες τετραδίων ζωγραφισμένες, βιβλία ποίησης θλιμμένα με τραγούδια εωθινά δάκρυα
και αναστεναγμούς εφηβικούς δικούς μας με χαμόγελα και βλέμματα των παιδιών
μας
πέτρες μαζεμένες σε ακροθαλασσιές ονείρων με σεντόνια νοτισμένα απ΄τις πρώτες μας
ορμές
μάγουλα αναψοκοκκινισμένα με μουσικές φιλιά καρφιά.

Τώρα λοιπόν, που γίναμε οι έφηβοι που ήμασταν ξανά
ας αναλογιστούμε:
‘’τι μας βαραίνει πιο πολύ
το κρίμα ή η αθωότητα;”
Η αγάπη δε μας δίνεται, μας παίρνει
κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν
ρημάζουν και ρημάζονται.